Laatste dag, laatste blog, laatste........

Hallo allemaal,

Dit is toch wel een momentje met dubbele gevoelens...
We hebben vandaag onze laatste dag gewerkt, en ondertussen staat mijn backpack alweer ingepakt, bijna klaar voor vertrek.
We zullen morgenochtend afscheid nemen, en om 9 uur vertrekken richting Kampala.

Wauw, wat een prachtige tijd hebben we hier gehad! Zoveel liefde kunnen geven aan de kindjes, maar ook zoveel liefde terug gekregen... Het was weer een heel, heel, heel bijzondere en mooie ervaring!

Het was echt wel heel anders dan de vorige keer (2011). We zaten toen diep in de villages (dorpjes) ver weg van de stad. En nu zaten we midden IN de stad. Dat merk je wel aan hoe mensen eruit zien, hoe de huizen eruit zien en aan het stromend water en de stroom ;)...
Dus het was leuk om het allebei een keer mee te maken!

Gabdesia ziet er echt een stuk beter uit. Ik heb een mooie foto van haar, ze heeft echt geweldig lange wimpers, maakt dat ze mooie ogen heeft :) Dus die foto zal ik er even bij zetten..

Thomas blijft nu een beetje stabiel. Hij heeft nog een bloedtransfusie gehad en daarna werd hij een beetje geel, maar dat trekt ook weer aardig weg. Dus op zich een goed moment voor ons om te vertrekken. Je weet gewoon niet wat er nog gaat gebeuren... De dokter zei bij de laatste controle dat het wel een wonder zou zijn als Thomas dit allemaal zou overleven. Tja... We zijn het er hier wel over eens dat het zoiezo een wonder is dat hij er nog is, en dat hij zo ontzettend sterk is!
Het is wel naar om afscheid te nemen van Thomas. Kan niet zo goed uitleggen waarom dat zo is, maar ik denk dat het komt omdat zijn toekomst zo onzeker is. Het is nog niet af, zeg maar... Maargoed, ik moet het loslaten en van een afstandje bijhouden hoe het gaat met de kleine man.

Vandaag hadden we echt nog een super super leuke verassing! We zouden nog een keer naar de village gaan, maar tot vandaag was daar nog niet van gekomen.
En dus hadden we het eigenlijk al een beetje opgegeven. Maar.... Vandaag ging Elias (een van de social workers) naar de village om een aantal kindjes te bezoeken. Onder andere Max! Hij was hier nog toen wij kwamen. Na ongeveer twee weken is hij toen naar huis gegaan. Dus we vonden het super leuk om te gaan kijken hoe het nu met hem zou gaan!

De villages liggen ver buiten de stad, echt moeilijk te bereiken, met hobbelige zandwegen en soms gewoon looppaadjes waar je met de auto overheen moet.. Echt met recht een hele belevenis! We moesten best een eind rijden naar het eerste dorp, en we hebben ontzettend genoten van de natuur om ons heen, alle kindjes die naar je zwaaien en 'Mzungu' (blanke) roepen en achter de auto aanrennen.. Voelt altijd wel soort gek, maar het is schattig om te zien.

Aangekomen bij Max, waren we blij verrast! Hij zag er echt heel goed uit, en ook heel gelukkig! Zijn familie (hij heeft geen ouders meer) zorgt echt heel goed voor hem. En, hij liep los!!!! Dat is echt fijn, want eerder kroop hij alleen maar. En dus gaf hij ons even een demonstratie. We waren echt heel trots!
Het is zo fijn om te zien dat het goed gaat met een kindje nadat die is teruggeplaatst bij zijn familie! Dan laat je ze met een gerust gevoel achter.

Uiteindelijk waren we om 14.30 uur weer terug in Amecet, dus het was een lange rit. Maar we hebben genoten en zijn blij dat we dit nog konden doen!
We hebben hierdoor niet zo heel veel met de kindjes kunnen doen vandaag, maar we hebben morgenochtend nog eventjes.

Ik wil mijn grote vriend Peter (en natuurlijk de andere jongens) uitzwaaien bij de bus en nog even met de baby's knuffen.
En dus is het morgen vroeg dag :)

Vanavond hebben we nog een mooi afscheid gehad op het project. We moesten op twee stoelen zitten, er werd voor ons gebeden, en ze zongen een lied voor ons. Daarna gooiden ze allemaal een slab naar ons... Haha..
Het was ontroerend, en het was een mooie afsluiting van onze tijd hier!

De laatste foto is een foto van een T-shirt voor de Amun week die elk jaar in december wordt gehouden. In deze week komen ongeveer 50 jongeren bij elkaar in Amun (onderdeel van Amecet). Deze jongeren zijn allemaal HIV positief en krijgen in die week uitleg en toerusting voor hun leven met HIV. Ze krijgen goed te eten, een T-shirt en onderdak. Er wordt een heel programma gemaakt, en de voorbereidingen zijn al in volle gang. Elk jaar heeft een thema, en mede omdat er nu een groep is die dit jaar voor het laatst zullen zijn is het thema nu: 'Be strong, take the lead!' Passend, en een mooi thema om afscheid te nemen; met een opdracht voor de toekomst!
Florine en ik hebben voordat we weggingen mensen gevraagd om een bedrag over te maken met als doel de Amun week. En echt, we hebben een heel mooi bedrag op gehaald! Namens alle jongeren alvast heel hartelijk bedankt! En als er na de Amun week nog geld over is; ik heb in deze 6 weken gezien dat het goed besteedt kan en gaat worden!

Tot slot...
Ik ga het missen om op mijn blote voeten door het huis te banjeren, vieze peuters tegen je aan te hebben, baby's te knuffelen, te spelen en te kletsen met de oudere kids, voor Thomassie te zorgen enz. enz. enz.
En zo zijn er nog wel veel meer dingen.
Maar wat overheerst, is het gevoel dat ik in deze zes weken heel veel heb gegeven, en ook heel veel heb teruggekregen! Heel veel geleerd, veel gelachen en weer veel ervaring opgedaan voor in mijn 'rugzak'.
Ik heb het geweldig gehad, en ben ontzettend blij dat ik nog een keer de kans heb gekregen om dit avontuur aan te gaan!

Maar nu ben ik er ook echt klaar voor om weer naar huis te gaan, een bad te nemen, een boterham met kaas te eten, m'n dikke winterjas op te zoeken (uhuh, kun je het je voorstellen?) en alle mensen die belangrijk voor me zijn te knuffelen en te spreken! Want, zes weken is toch ook wel lang... ;)

Ik wil iedereen bedanken voor het trouw volgen van mijn blog, en jullie bedanken voor alle lieve berichtjes, reacties, appjes, skype-gesprekken en ook jullie gebed...


Heel veel liefs, Corinda