Enorm genieten… Het is namelijk onze laatste week!

Ja, echt… Time flies when you’re having fun! En dus zijn er al ruim vier weken voorbij gevlogen, en zijn we bezig aan onze laatste week op het project. Volgende week woensdag hopen we rond 11 uur richting Kampala/Entebbe te vertrekken. Het plan is dan om de volgende dag nog een dagje rond te stappen in Kampala. ’s Avonds om 23.30 uur vertrekt het vliegtuig weer richting Nederland. En als alles dan goed gaat, landen we rond 6 uur op Schiphol… Oehoeh, knuffeltijd! En tijd voor lekker, normaal eten.. :p
Maar voor het zover is, adem ik het Afrika nog even diep in, laat ik alles wat ik mee heb gemaakt een plekje vinden in mijn hart en ‘rugzak met ervaringen’ en geniet ik nog even van de lieve kids hier om ons heen. En sla ik alle mooie, speciale momentjes op in mijn herinneringen, zodat ik er nog lang van kan nagenieten!

Tussen mijn laatste blog en nu hebben we absoluut niet stil gezeten. Ik schreef over Gabdesia, het meisje van 13 dat zo erg verzwakt was. Nou, we hebben een aantal intensieve dagen achter de rug, waarin we echt een beetje een strijd hebben gevoerd met haar. We hebben de sondevoeding opgebouwd naar elke twee uur 120cc. Eerst elk uur een beetje, later elke twee uur steeds wat meer. En we waren zondag heel gelukkig, want ze was een kilo aangekomen! Ze weegt nu 17 kilo… We zijn er nog lang niet, maar er is een stijgende lijn!
Zelf was ze helemaal niet happy. Ze heeft vanaf het moment dat de sonde erin ging, echt geen een keer meer gelachen. We konden haar niet motiveren om iets te doen en konden ook moeilijk met haar communiceren. Ze is er goed in om gewoon geen antwoord te geven als je wat vraagt.
We hebben de dokter een aantal dagen behoorlijk gestalkt met onze bezoekjes, vragen en zorgen. En wat een fijne man is dat zeg! Hij neemt de tijd, deelt oprecht je zorg om een kind en denkt goed na over wat een goede behandeling zou kunnen zijn. Gabdesia heeft een aantal dagen aan het infuus gelegen, kreeg verschillende antibiotica’s via het infuus en werd dus eerst elk uur gevoed. We waren die paar dagen echt even helemaal verpleegkundige! Voelde goed, om mijn kennis en ervaring hier te kunnen toepassen met de middelen en materialen die je hier hebt… Dat is wel wat anders dan het Nederlandse ziekenhuis;).

Maar, hoe is het nu met haar? Nou, beter!!! Ze loopt weer rond, heeft het infuus niet meer nodig, spuugt niet meer en ze heeft soms zelfs zin om iets te eten. Vaak blijft het dan bij een of twee happen, maar het is een begin! Nu hebben we dus besloten om elke 3 uur 150cc sondevoeding te geven, zodat ze tussendoor ook de mogelijkheid heeft om zelf wat te eten. Want we moeten er weer een beetje naar toe werken dat de sonde eruit kan! We denken dat we hem er met 19 kilo weer uit kunnen halen. Maar dan moet ze eerst laten zien dat ze echt goed zelf kan eten!
En wat nu het mooiste van alles is… Ze lacht weer! Ik zat met haar te knutselen, en er waren van die kleine plaksteentjes. Dus ik plakte die op haar oren (ze vind alles wat met sieraden te maken heeft, prachtig…) en zei dat het mooie oorbellen waren. Ik vond het een foto waard, maar ik vond wel dat ze daar lachend op moest staan natuurlijk ;). Dus vertelde ik dat tegen haar, en zowaar!!! Ze lachte! Dat is de mooiste foto die ik van haar heb, na een hele lange week zonder lach op haar gezicht…
En de dagen daarna werd haar lach steeds groter, en zien we steeds meer de Gabdesia terug van een paar weken geleden… We zijn er heel, heel, heel erg blij mee! Want zoals ze daar ruim een week geleden lag, dachten we niet dat ze nog op zou krabbelen… Zo zie je maar, kids blijven je verbazen!

En dan Thomas… In de vorige blog schreef ik dat we een klein beetje hoop voor hem hadden. Hij is HIV positief en nu aan de medicijnen. We hoopten zo dat hij het op zou pakken!
Maar helaas, dat bleek anders te gaan. In die dagen dat we zo druk waren met Gabdesia, ging het ook slecht met Thomas. Hij ging ineens weer heel veel spugen (wat hij al een tijd niet meer had gedaan) en zijn buikje zwol steeds meer op. En, hij poepte niet meer! Al met al genoeg redenen om ons zorgen te maken.
Els was toen precies voor twee dagen naar Kampala vertrokken, dus moesten we alles rondom Gabdesia en Thomas met elkaar doen. Gelukkig konden we Els bellen, en daar heb ik die dagen ook wel een paar keer gebruik van gemaakt! Dan besef je pas dat je maar weinig weet over hoe dingen hier echt gaan, en welke wegen je moet bewandelen met een ziek kind. Gelukkig zit de kliniek naast ons huis, dus we kunnen er zo heen lopen. En die hele fijne dokter heeft dus ook uitgebreid meegedacht over hoe we nu verder moesten met Thomas.
Hij raadde ons aan om hem klysma’s te geven. Lieve collega’s, dat gaat niet zoals bij ons met onze voorverpakte fosfaatklysma’s :p… We moesten zeep in water oplossen, en dat via een maagsonde van onderen inspuiten. We vonden het best wel spannend, maar Els zei dat dat inderdaad vaker gedaan werd. Dus gingen we vol goede moed aan de slag.. Maar na twee keer, nog steeds niets! Dus weer terug naar de dokter, die het ook nog een keer probeerde, maar helaas ook geen resultaat. De dokter zei dat we niets meer konden doen, we moesten stoppen met hem te voeden via de sonde, en afwachten of hij weer ging poepen. Wat voelde dat naar! Thomas had vreselijk veel pijn, was heel oncomfortabel en we stonden machteloos toe te kijken… Bah, ik vond het echt verschrikkelijk. We hebben hem om de beurt geknuffeld en hem nóg meer liefde gegeven dan we al deden. En elke keer keken we hoopvol in zijn luier: niets….

Toen Els weer terug kwam zijn we samen naar de dokter gegaan om te overleggen. Hij besluit dat er een echo van zijn buik gemaakt moet worden om te kijken waar het probleem zit. En dus ga ik met Thomas in mijn armen met Els naar een privé kliniek in de stad. Daar zit een hele goede dokter, met een heel goed echo apparaat. De arts constateert dat er een heleboel lucht in zijn buik zit, en dat de verstopping wordt veroorzaakt door poep. Dus gelukkig niet door een probleem zoals een omgedraaide darm ofzo.. Want dan zou zijn enige hoop een operatie zijn. En daar is Thomas te klein en te zwak voor. De arts heeft nog wel hoop dat het vanzelf goed zal komen, en dus gaan we weer naar huis, om daar verder te gaan met… afwachten. :(

De volgende dag waren we vrij, maar uiteraard gingen we even bij Thomas kijken. We schrokken ons naar! Hij had trekkingen, eerst alleen zijn linkerhandje, maar na een tijdje ook rechts. En hij rolde verschrikkelijk met zijn ogen. Niet gelijk, maar los van elkaar. Hij keek enorm scheel. Hij zag eruit alsof hij een beperking heeft… We wisten niet wat we moesten doen. De dokter was niet in de kliniek, Els was vrij en nam haar telefoon niet op.
Omdat het onze vrije dag was hebben we het een beetje losgelaten. Zijn naar de stad geweest, hebben geskypt en genoten van de zon. (Met een rood huidje als gevolg :p) Eind van de middag belde Els terug en die besloot om met hem naar het ziekenhuis te gaan. Omdat er weinig avonddiensten waren besloten Florine en ik om mee te gaan. En dat hebben we geweten! We gingen naar een privé ziekenhuis (prachtig mooi ziekenhuis!) en daar hebben ze allerlei bloedonderzoek gedaan en uiteindelijk kwamen ze tot de conclusie dat de verstopping van zijn darmen en die soort aanvallen met zijn armen en ogen kon worden veroorzaakt doordat zijn elektrolyten in zijn bloed uit balans waren. Dus werd er een infuus-cocktail voorgeschreven die 9 mililiter per uur moest lopen! Dat betekent 180 druppels, dus 3 druppels per minuut! Niiiiiiiiiiiiiet te doen met de infuussystemen hier.. Absoluut niet betrouwbaar, en we hebben hier ook geen infuuspomp.. Toen we eindelijk thuis kwamen om kwart over 9 (!) hebben we met elkaar het infuus klaargemaakt en de nachtdienst geïnstrueerd. Gelukkig wilde Dominique een extra nacht doen (ze waren dus met z’n drieën ) en kon ze zich helemaal richten op Thomas. En de druppeltjes in de gaten houden ;).

De volgende dag waren de trekkingen en dat gekke draaien met zijn ogen verdwenen! We moesten die middag voor controle terug. Hij moest nog een dag aan het infuus en ik had die nacht de eer om de druppeltjes te tellen… Thomas had weinig zin om te slapen en aan zijn huiltje te horen was hij pissig dat hij geen eten kreeg. Dus gaf ik hem af en toe met een spuitje wat water in zijn mond.
Die ochtend luisterde ik naar zijn darmen en hoorde wat geborrel. De dokter had gezegd dat we dan voorzichtig mochten proberen te starten met melk. Dus gaf ik hem een paar cc. Die middag moest Thomas weer terug, en zouden ze weer zijn elektrolyten testen. Wat een tegenvaller… Het bleek niets te hebben gedaan!! En dus moest hij worden opgenomen om in het infuus een hogere dosis te krijgen (ze vonden het niet verantwoord om dat in Amecet te doen en ze wilden dan om de paar uur bloed afnemen). Dus bleven twee vrijwilligers die nacht bij hem. De volgende ochtend bracht Els mij naar het ziekenhuis. Ik installeerde me met laptop en boek en wat eten op de kamer en het wachten begon. Ze wilden namelijk nog een keer de elektrolyten testen om te kijken of hij het zelf op pijl had kunnen houden nadat het infuus klaar was. Uiteindelijk kreeg ik om drie uur die middag te horen dat we hem weer mee naar huis mochten nemen. Zijn elektrolyten waren mooi gestegen!
De dokter zei dat we weer moesten starten met voeden (zijn buikje had weer normale proporties aangenomen en zijn ontlasting kwam stukje bij beetje weer op gang). Hij vond dat we hem 180cc elke 2 uur moesten geven!!!! Ik stond met mijn oren te klapperen… Als we Thomas meer dan 50cc in 3 uur gaven, ging hij al spugen! Dus ik zei dat dat niet haalbaar was. Toen maakte hij er de helft van… 90cc elke 2 uur. Nog steeds veeeeel te veel. Maar ik knikte keurig ja, en dacht: We kijken thuis wel hoe het gaat…

Nou, dat was dinsdag. En nu is het donderdag en zijn we nog niet veel verder met hem. We hebben geprobeerd hem meer te voeden, met vreselijk spugen als gevolg en weer een opgezette buik :(.
En lijkt het er dus op alsof zijn buikje de voeding nog niet goed aan kan… Zo moeilijk! Thomas is nu ongeveer 3 maanden en weegt nog steeds 1,8 kilo!!! Hoe moet dat nou de komende tijd gaan? Hij kan toch niet maar 1,8 kilo blijven wegen?
Ik weet het niet, en ik vind het naar om hem zo te zien worstelen… Aan de andere kant is hij zo dapper en sterk! Elke keer slaat hij zich er weer door heen… En dus vechten we met hem mee, en dat zullen we blijven doen in de week die we nog hebben!

Verder geniet ik enorm van de ‘gezonde’ kids, het knuffelen, spelen, de snotterbellen, de flesjes en leuke kleertjes aantrekken bij de baby’s. ;) Ik ben blij dat we ervoor gekozen hebben om 6 weken te gaan. Een maand had echt te kort geweest. En dus geniet ik denk ik nog meer van die extra twee weken hier!

En de natuur is hier trouwens ook prachtig.. Gewoon al die bloemen al in de tuin, heerlijk! Dus af en toe loop ik een rondje door te tuin met mijn camera, goed om even wat tijd voor mezelf te nemen en het levert leuke foto’s op. Kijk maar naar die foto met die cactus.. Zien jullie wat ik zie?
En dat hagedis-achtige beest… Dat houdt ons met een heleboel vriendjes/broertjes/opa’s enzovoorts gezelschap op onze kamer, in het douchegordijn en in de kledingkast………

Ik hou er voor nu weer even mee op. Probeer voor vertrek nog een blog te schrijven!
Dikke knuffel,
Corinda