Het project Amecet... :)
Blijf op de hoogte en volg Corinda
28 Oktober 2014 | Nederland, Lisse
Hallo lieve mensen!
Weer een blog vanuit het heerlijk warme Uganda.. (Sorry, maar ik moet dat even zeggen… :p)
Wifi is nog steeds niet gemaakt, ook dat gaat op zn Afrikaans.. De man die dat normaal regelt heeft zich bezig gehouden met ietsjes duistere dingen, dus zit nu in de rechtbank te wachten op zijn straf. Waarschijnlijk draait hij voor een tijdje de gevangenis in.. Het probleem is dat niet heel veel mensen in Uganda verstand hebben van Wifi (waarschijnlijk omdat het behoorlijk luxe is als je hier Wifi hebt ;)). Nu is er vrijdag wel iemand voor geweest, maarja, er was een bepaald onderdeeltje niet en dat was ook niet makkelijk te krijgen in de stad. Dus…… we wachten weer rustig af! We rekenen er maar op dat het nog wel een tijdje gaat duren.
Ik heb vorige blog niet echt verteld over het project en waar we ‘wonen’. Dat ga ik nu dus maar gelijk doen!
Amecet ligt 7-8 uur rijden vanaf de hoofdstad van Uganda. Soroti is een aardig grote stad, en Amecet ligt aan de doorgaande (geasfalteerde!!!!) weg naar Soroti. Het terrein van Amecet is omheind en er is een poort waardoor je binnenkomt. Er zit een deurtje in de poort waar je door in en uit kunt. Als er een auto in of uit moet gaat de hele poort open. Het ziet er dus best wel afgesloten uit, en vanaf de weg kun je niet goed zien wat er zich achter de poort bevind. Maar dat de poort dicht zit is ook wel echt goed met al die rondrennende toddlers (peuters). Dat scheelt je een stukje opletten, ook al heb je zoiezo ogen van achter en van voren nodig ;)..
Op het terrein van Amecet staan verschillende huizen. Je hebt het huis waar de kids leven, het stafhuis waar de aunties (zo worden wij genoemd, maar ook de ugandese krachten) leven en het huis waar Els eerst gewoond heeft.
Er is ook een kookhut en verschillende watertanks.
Er is een speelplaats voor de kinderen met een glijbaan, zandbak en een trampoline.
Het huis waar de kinderen leven heeft een grote veranda waar eigenlijk de hele dag zich afspeelt. Heerlijk, ze leven hier echt buiten! Ik moet alleen nog een wat meer Ugandees achterwerk kweken, want er staan alleen houten stoeltjes op de veranda en aan het eind van de ochtend weet ik echt niiiiiieeeet meer hoe ik moet zitten (a).. Maar verder is het heerlijk zitten daar. Vooral in de ochtend, met het mooie en nog niet al te warme zonnetje. Binnen staat een lange tafel en een aantal banken. Er zijn allerlei verschillende kamers waar de kinderen slapen. Er is een kamer voor de oudere jongens, een kamer met newborn baby’s, een kamer voor iets oudere baby’s en een kamer voor de peuters. Er ligt in de woonkomer een lijst met de voedingstijden van de baby’s en voor de peuters is ook een schema opgesteld met tijden waarop ze eten. Het is nodig om alles een beetje te organiseren, anders snaait iedereen de hele dag door of eten ze juist helemaal niet.
Een groot deel van de dag draait dan ook om voeden, verschonen, knuffelen, slapen, corrigeren (vooral de peuters… hihi) en minimaal 3x per dag andere kleren aantrekken bij die ukken. Men, wat worden die soms smerig!! Echt bizar. Je hebt ze net omgekleed, of ze zien er al niet meer uit… Ik snap nu wel waar al die was iedere dag vandaan komt. Gelukkig kijken ze niet te nauw, en hoef je alle broekjes, jurkjes en shirtjes niet te strijken. ;)
In ons stafhuis zijn verschillende slaapkamers. Floor en ik slapen gezellig samen op een kamer, in een stapelbed. Die staat niet heel stevig op zijn poten, dus om het gezellig te houden moeten we niet te veel omdraaien.. Haha. Nee het valt mee, meestal zijn we ’s avonds zo moe, dat we om 21 uur plat liggen en tot de volgende ochtend (6.30 uur!!) slapen.
Er is ook een kleine woonkamer waar we ’s avonds nog even gezellig kunnen zitten.
En… op onze kamer hebben we een fikse kledingkast!! Wauw, daar zijn we enorm blij mee. Ik kan je vertellen dat zoveel weken uit je backpack leven NIET leuk is! :p Dus we hebben de kast ook goed benut.
En wat ook errrrrg fijn is, grootste deel van de tijd is er STROMEND water! :)
Ik heb foto’s bijgevoegd van bijna alle dingen die ik nu genoemd heb, dus dan kunnen jullie het een beetje zien.
Zondag hebben we ons echt goed vermaakt. Toen heb ik uiteindelijk pas om 11 uur ontbeten! Dus toen had ik eigenlijk geen tijd om zomaar te zitten. Hihi.
Ik heb er mijn uitdaging van te maken om Richard (dat jongetje van 5/6 jaar die 4,4 kg woog) te helpen om aan te sterken. Er is zoiezo prachtig nieuws over hem… Hij lacht!!!! En echt, soms stopt hij gewoon niet meer met glimlachen. Zo heerlijk om te zien, dat maakt me echt mega gelukkig en trots.
De eerste dagen had hij echt GEEN uitdrukking, en nu heeft hij zo’n heerlijke lach!
Ik vind het heerlijk om met hem te knuffelen en ben er ook van overtuigd dat hij door die grote dosis liefde van ons allemaal nu veel relaxter is (merk je ook aan zijn spierspanning in zijn armpjes) en ook (weer) lacht. Dat geeft zo’n goed gevoel! Hij gaat ook meer proberen speeltjes aan te raken en te pakken. De eerste dagen keek hij maar een beetje rond, maar als hij nu in de box ligt heeft hij echt oog voor de speeltjes die we boven hem hangen. Ook als je hem vast hebt tijdens een maaltijd, kijkt hij alle kanten op, en volgt hij iedereen die binnen zijn blikveld is. Ja, het is een heerlijk ventje.
We hebben hem zondag gewogen en hij was 40 gram gegroeid. Hij weegt nu 4.440 gram. Ik had stiekem op meer gehoopt, maar ben nu wel van mening dat we heel blij en dankbaar mogen zijn dát hij groeit.
De eerste dagen heeft hij vooral geleefd op melk en porrach omdat we niet goed wisten of hij vast voedsel kon eten.
Maar zondag heeft hij (geprakt dan wel) brood met jam gegeten, en dat ging er achter elkaar in! Boterham was zo op.. Prachtig :D! ’s Middags heeft hij rijst met eieren en soort pindasaus gegeten. En echt veel. Dus we gaan stapje voor stapje vooruit! De eerste happen gaan niet van harte, maar daarna gaat zijn mondje steeds keurig open. Hij sabbelt vooral op het eten, denk dat hij nooit echt geleerd heeft om vast voedsel te kauwen en door te slikken, maar het begin is er!
Omdat het zo goed ging heb ik zondag zijn infuusnaaldje verwijderd, omdat we niet verwachten dat we die nog nodig zullen hebben. Dus nu heeft hij ook weer beide handjes vrij.
Thomas (prematuur geboren baby’tje van 1,8 kg) gaat nog steeds niet zoveel beter. Ook hij is zondag gewogen en blijft maar steeds rond die 1,8 kg steken. Hij is hier nu zo’n 2 weken en praktisch niets gegroeid. Dat is echt vreemd omdat hij iedere 3 uur 50cc melk krijgt toegediend. Waar blijft dat toch zou je zeggen he? Ja, we weten het niet goed met hem, we zijn bang dat het voor hem nog moeilijk gaat worden om te overleven.. :( Maar we blijven ons best doen, en hem vooral een heleboel liefde geven. Want dat is wat hij nu vooral nodig heeft.
Owow, het is alweer een heel verhaal. En nu lijkt het alsof er maar twee kindjes op het project zijn. Maar dat is lang niet waar, want op dit moment hebben we 20 kindjes waar voor gezorgd moet worden. Daarvan zijn er 11 baby. Maar de twee waar ik net over schreef zijn wel degenen die nu de meest intensieve zorg nodig hebben. Dus vandaar.. Ik zal ook nog wat foto’s toevoegen van een paar van de andere kids.
Ik hoop dat ik het niet te lang heb gemaakt voor jullie om te lezen… :0
Laat het me anders maar weten hoor!
Weer heel veel liefs,
Corinda
Weer een blog vanuit het heerlijk warme Uganda.. (Sorry, maar ik moet dat even zeggen… :p)
Wifi is nog steeds niet gemaakt, ook dat gaat op zn Afrikaans.. De man die dat normaal regelt heeft zich bezig gehouden met ietsjes duistere dingen, dus zit nu in de rechtbank te wachten op zijn straf. Waarschijnlijk draait hij voor een tijdje de gevangenis in.. Het probleem is dat niet heel veel mensen in Uganda verstand hebben van Wifi (waarschijnlijk omdat het behoorlijk luxe is als je hier Wifi hebt ;)). Nu is er vrijdag wel iemand voor geweest, maarja, er was een bepaald onderdeeltje niet en dat was ook niet makkelijk te krijgen in de stad. Dus…… we wachten weer rustig af! We rekenen er maar op dat het nog wel een tijdje gaat duren.
Ik heb vorige blog niet echt verteld over het project en waar we ‘wonen’. Dat ga ik nu dus maar gelijk doen!
Amecet ligt 7-8 uur rijden vanaf de hoofdstad van Uganda. Soroti is een aardig grote stad, en Amecet ligt aan de doorgaande (geasfalteerde!!!!) weg naar Soroti. Het terrein van Amecet is omheind en er is een poort waardoor je binnenkomt. Er zit een deurtje in de poort waar je door in en uit kunt. Als er een auto in of uit moet gaat de hele poort open. Het ziet er dus best wel afgesloten uit, en vanaf de weg kun je niet goed zien wat er zich achter de poort bevind. Maar dat de poort dicht zit is ook wel echt goed met al die rondrennende toddlers (peuters). Dat scheelt je een stukje opletten, ook al heb je zoiezo ogen van achter en van voren nodig ;)..
Op het terrein van Amecet staan verschillende huizen. Je hebt het huis waar de kids leven, het stafhuis waar de aunties (zo worden wij genoemd, maar ook de ugandese krachten) leven en het huis waar Els eerst gewoond heeft.
Er is ook een kookhut en verschillende watertanks.
Er is een speelplaats voor de kinderen met een glijbaan, zandbak en een trampoline.
Het huis waar de kinderen leven heeft een grote veranda waar eigenlijk de hele dag zich afspeelt. Heerlijk, ze leven hier echt buiten! Ik moet alleen nog een wat meer Ugandees achterwerk kweken, want er staan alleen houten stoeltjes op de veranda en aan het eind van de ochtend weet ik echt niiiiiieeeet meer hoe ik moet zitten (a).. Maar verder is het heerlijk zitten daar. Vooral in de ochtend, met het mooie en nog niet al te warme zonnetje. Binnen staat een lange tafel en een aantal banken. Er zijn allerlei verschillende kamers waar de kinderen slapen. Er is een kamer voor de oudere jongens, een kamer met newborn baby’s, een kamer voor iets oudere baby’s en een kamer voor de peuters. Er ligt in de woonkomer een lijst met de voedingstijden van de baby’s en voor de peuters is ook een schema opgesteld met tijden waarop ze eten. Het is nodig om alles een beetje te organiseren, anders snaait iedereen de hele dag door of eten ze juist helemaal niet.
Een groot deel van de dag draait dan ook om voeden, verschonen, knuffelen, slapen, corrigeren (vooral de peuters… hihi) en minimaal 3x per dag andere kleren aantrekken bij die ukken. Men, wat worden die soms smerig!! Echt bizar. Je hebt ze net omgekleed, of ze zien er al niet meer uit… Ik snap nu wel waar al die was iedere dag vandaan komt. Gelukkig kijken ze niet te nauw, en hoef je alle broekjes, jurkjes en shirtjes niet te strijken. ;)
In ons stafhuis zijn verschillende slaapkamers. Floor en ik slapen gezellig samen op een kamer, in een stapelbed. Die staat niet heel stevig op zijn poten, dus om het gezellig te houden moeten we niet te veel omdraaien.. Haha. Nee het valt mee, meestal zijn we ’s avonds zo moe, dat we om 21 uur plat liggen en tot de volgende ochtend (6.30 uur!!) slapen.
Er is ook een kleine woonkamer waar we ’s avonds nog even gezellig kunnen zitten.
En… op onze kamer hebben we een fikse kledingkast!! Wauw, daar zijn we enorm blij mee. Ik kan je vertellen dat zoveel weken uit je backpack leven NIET leuk is! :p Dus we hebben de kast ook goed benut.
En wat ook errrrrg fijn is, grootste deel van de tijd is er STROMEND water! :)
Ik heb foto’s bijgevoegd van bijna alle dingen die ik nu genoemd heb, dus dan kunnen jullie het een beetje zien.
Zondag hebben we ons echt goed vermaakt. Toen heb ik uiteindelijk pas om 11 uur ontbeten! Dus toen had ik eigenlijk geen tijd om zomaar te zitten. Hihi.
Ik heb er mijn uitdaging van te maken om Richard (dat jongetje van 5/6 jaar die 4,4 kg woog) te helpen om aan te sterken. Er is zoiezo prachtig nieuws over hem… Hij lacht!!!! En echt, soms stopt hij gewoon niet meer met glimlachen. Zo heerlijk om te zien, dat maakt me echt mega gelukkig en trots.
De eerste dagen had hij echt GEEN uitdrukking, en nu heeft hij zo’n heerlijke lach!
Ik vind het heerlijk om met hem te knuffelen en ben er ook van overtuigd dat hij door die grote dosis liefde van ons allemaal nu veel relaxter is (merk je ook aan zijn spierspanning in zijn armpjes) en ook (weer) lacht. Dat geeft zo’n goed gevoel! Hij gaat ook meer proberen speeltjes aan te raken en te pakken. De eerste dagen keek hij maar een beetje rond, maar als hij nu in de box ligt heeft hij echt oog voor de speeltjes die we boven hem hangen. Ook als je hem vast hebt tijdens een maaltijd, kijkt hij alle kanten op, en volgt hij iedereen die binnen zijn blikveld is. Ja, het is een heerlijk ventje.
We hebben hem zondag gewogen en hij was 40 gram gegroeid. Hij weegt nu 4.440 gram. Ik had stiekem op meer gehoopt, maar ben nu wel van mening dat we heel blij en dankbaar mogen zijn dát hij groeit.
De eerste dagen heeft hij vooral geleefd op melk en porrach omdat we niet goed wisten of hij vast voedsel kon eten.
Maar zondag heeft hij (geprakt dan wel) brood met jam gegeten, en dat ging er achter elkaar in! Boterham was zo op.. Prachtig :D! ’s Middags heeft hij rijst met eieren en soort pindasaus gegeten. En echt veel. Dus we gaan stapje voor stapje vooruit! De eerste happen gaan niet van harte, maar daarna gaat zijn mondje steeds keurig open. Hij sabbelt vooral op het eten, denk dat hij nooit echt geleerd heeft om vast voedsel te kauwen en door te slikken, maar het begin is er!
Omdat het zo goed ging heb ik zondag zijn infuusnaaldje verwijderd, omdat we niet verwachten dat we die nog nodig zullen hebben. Dus nu heeft hij ook weer beide handjes vrij.
Thomas (prematuur geboren baby’tje van 1,8 kg) gaat nog steeds niet zoveel beter. Ook hij is zondag gewogen en blijft maar steeds rond die 1,8 kg steken. Hij is hier nu zo’n 2 weken en praktisch niets gegroeid. Dat is echt vreemd omdat hij iedere 3 uur 50cc melk krijgt toegediend. Waar blijft dat toch zou je zeggen he? Ja, we weten het niet goed met hem, we zijn bang dat het voor hem nog moeilijk gaat worden om te overleven.. :( Maar we blijven ons best doen, en hem vooral een heleboel liefde geven. Want dat is wat hij nu vooral nodig heeft.
Owow, het is alweer een heel verhaal. En nu lijkt het alsof er maar twee kindjes op het project zijn. Maar dat is lang niet waar, want op dit moment hebben we 20 kindjes waar voor gezorgd moet worden. Daarvan zijn er 11 baby. Maar de twee waar ik net over schreef zijn wel degenen die nu de meest intensieve zorg nodig hebben. Dus vandaar.. Ik zal ook nog wat foto’s toevoegen van een paar van de andere kids.
Ik hoop dat ik het niet te lang heb gemaakt voor jullie om te lezen… :0
Laat het me anders maar weten hoor!
Weer heel veel liefs,
Corinda
-
28 Oktober 2014 - 15:39
Michelle:
Hey meiden,
Wat zijn jullie goed bezig zeg.
Ik vind het leuk om de verhalen te lezen..
Ik verheug me nu al op het volgende vehaal.
Liefs michelle -
28 Oktober 2014 - 16:40
Elize:
Hoihoi,
Heerlijk om je verhalen te lezen, en wat fijn dat je enorm aan het genieten ben!
Wij genieten zo ook een beetje mee!
Aagh.. wat sneu zeg van Thomas.. Blijf maar goed voor hem zorgen.
Wauw.. super leuk dat Richard lacht. Heerlijk om die vooruitgang te zien.
Daar doe je het toch voor??!!
Ik geloof zeker dat het mooi en dankbaar werk is, maar ook erg intensief denk ik!
Nou meid. Geniet er nog maar lekker van!!!
Liefs Liesjuh -
28 Oktober 2014 - 16:47
Mama:
Het is heerlijk om te lezen met hoeveel liefde en plezier je je werk doet , Corin! Blijf maar lekker schrijven! We denken veel aan je!! Liefs van ons! -
28 Oktober 2014 - 17:08
Hetty:
te lang je verhaal?? Nee joh, prachtig om te lezen!! Haha...Je ziet je gewoon zitten op dat houten stoeltje op de veranda. Fijn dat jullie resultaat zien bij Richard, hopelijk gaat ook Thomas een beetje groeien. Love you (mis je wel een beetje hoor) knuffel <3 -
28 Oktober 2014 - 17:18
Henny:
Heel erg leuk om te lezen dat jullie het naar je zin hebben...
En het is nooit teveel hoor wat je schrijft:)
Fijne tijd... -
28 Oktober 2014 - 17:59
Oma En Opa:
Nou meisjes Wat hebben jullie het druk met de kindjes Maar ze zijn wel blij met jullie Het is voor jullie ook fijn dat je voor uitgang ziet Je verhaal lees ik rustig aan oma voor Groetjes en een dikke knuffel van ons x -
28 Oktober 2014 - 19:10
Hanneke Derksen:
Africa owns the time....
Mooie herkenbare verhalen.
Succes meiden!! -
28 Oktober 2014 - 19:24
Nick Baaij:
Hoi Corinda
leuk je blog als wij het lezen dan zijn we ook een beetje bij jou (:
fijn dat Richard lacht en groeit!
schrijf maar vaker een blog dat wij nog meer kunnen weten en mee genieten (van het warme weer(:)
ik ben blij dat jullie er zijn en ik bid bovendien veel voor jullie hoor!
liefs Nick -
28 Oktober 2014 - 21:53
Willeke Honders:
Hej cor,
Super mooi om te lezen!
Prachtig werk wat jullie doen...
Ik kijk uit naar je volgende blog!
Xxx wil -
28 Oktober 2014 - 22:52
Marjan Willemsen:
ha Corinda.
wat leuk om je verhaal te lezen.
heb foto's gezien bij je moeder.
wat een schattige kindjes.
je zou ze zo mee willen nemen denk.
zorg maar goed voor ze.
hopelijk mag Thomas het overleven.
gr. Marjan W. -
29 Oktober 2014 - 10:53
Biek:
Fijn om op deze manier met je mee te "reizen". Sterkte met de mannetjes! -
29 Oktober 2014 - 12:09
Dick:
Hai Corinda,
Heb je verslag weer met veel bewondering gelezen.
Veel werk en improviseren maar.
Fijn je openheid! -
29 Oktober 2014 - 12:59
Marianne:
Super mooi om te lezen meiden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
